Laat jij je leeftijd je leven dicteren?
Laatbloeier
Ik ben altijd al een laatbloeier geweest. Ik was 15 toen ik mijn eerste kus kreeg, 20 toen ik mijn maagdelijkheid verloor, 44 toen ik mijn eigen bedrijf begon en 57 toen ik weer single werd (weet niet of dat laatste meetelt. Haha)
Dus dat ik niet de snelste ben is misschien niet zo gek. Bovendien zijn veel van de dingen die ik doe: bloggen, fotograferen, social media enzovoort, pas iets wat de laatste 10-20 jaar echt op gang is gekomen. Veel van mijn leeftijdsgenoten snappen dan ook geen bal van wat ik nou eigenlijk allemaal doe. Vinden het raar. Een beetje vreemd. En sommigen zijn jaloers. “Want ik heb toch zo’n leuk leven en krijg allemaal dingen gratis..”
Leeftijd
Ik heb me nooit druk gemaakt om leeftijd. Wat zegt dat stomme cijfertje nou echt over wie je bent, wat je doet of hoe je je voelt? Helemaal niks, nul, nada, zip. En toch merk ik dat er soms – in mijn achterhoofd – een stemmetje doordringt die zegt ‘He van den Berg, wat ben je nou weer aan het doen? Zou je je niet eens moeten gedragen naar je leeftijd?’
Stom stemmetje
Ik heb echt een pesthekel aan dat stemmetje. Want nee, ik vind niet dat ik achter de geraniums moet gaan zitten en nee ik ben echt nog lang niet van plan om op te houden met het maken van plannen, reizen, werken en gekke dingen doen. Sterker nog; ik begin pas. Ik heb nog zoveel plannen en ideeën dat ik nog minstens tot mijn 125e door kan gaan.
Maar daar komt ook dat venijnige geluidje weer terug ‘ tuurlijk Simone, maar ga je nou heus nog iets heel nieuws doen op “jouw leeftijd”? Zit er nou echt iemand op je te wachten?’ Of er iemand op me te wachten staat of zit dat weet ik natuurlijk niet. Maar dat wist ik ook niet toen ik 35 was. Dus wat is er nou echt daadwerkelijk anders?
Gevoel
Mijn hoofd weet dat dat gevoel nergens op slaat en dat ik de enige ben die mijn eigen pad in de weg staat. Dat ik de enige ben die denkt dat het te laat is of dat ik niet meer genoeg tijd heb. Misschien is het dat wel boven alles. Dat idee dat je nog ‘maar’ 10 of 20 goede jaren over hebt. Maar toen hadden we het op kantoor toevallig vandaag over Neil Diamond die op zijn 80e nog optreedt en Jane Fonda die er nog fantastisch uitziet op een vergelijkbare leeftijd. Dus dat betekent dat ik nog een jaar of 22 heb te gaan voor ik die magische leeftijd heb bereikt.
Ziekte
Misschien kom het ook wel door het feit dat mijn beide ouders door ziekte zijn geveld. Mijn moeder kreeg rond haar 60e parkinson. Een ziekte die ik echt niemand toewens. En mijn vader eerst darmkanker, waar hij van genas, maar die ging uiteindelijk ten onder aan Alzheimer. Dat is een schrikbeeld. En misschien ook wel een beeld waardoor ik meer dan zou moeten beïnvloed wordt.
Let it go
Ik ben trouwens zeker niet de enige met dit soort gekke waanbeelden. Zo had ik van de week een gesprek met iemand die op haar 35e vond dat ze te ‘oud’ was om haar haar paars te kleuren. En zo hebben we ongetwijfeld allemaal vooroordelen en remmen die ons tegen houden om het leven te leiden waar we echt gelukkig van worden.
Ik heb dus besloten om dat cijfertje de deur uit te doen. Vanaf nu ben ik forever 35. En nee dat betekent niet dat ik nu vergeet wat mijn leeftijd is, maar ik ga het me niet laten beperken. Want stél dat het na 22 jaar is afgelopen? Of na 5 jaar? (want je weet niet hoe het leven loopt tenslotte) Dan wil ik toch wel het idee hebben dat ik alles uit het leven heb gehaald. Of het nou gek is of niet.
Dat stemmetje wil vast niet ineens zijn mond houden, maar ik ga er mijn uiterste best voor doen om er niet meer naar te luisteren. De enige concessie die ik aan mijn leeftijd doe, vanaf nu, is mijn lichaam en geest zo goed mogelijk verzorgen zodat ik ook daadwerkelijk straks op mijn 80e die reis nog kán maken.
Voeding, beweging en doen wat ik leuk vind. Dat moeten dan de onderdelen zijn die zorgen dat ik vrolijk en fit ouder wordt.
Daarom vandaag – op bevrijdingsdag – ga ik mijn geest bevrijden van het idee dat leeftijd er toe doet. Fuck de kalender!
PS. Lees hier alle brainfarts…
Hahaha, precies mijn gedachten! Ik denk vaak genoeg “fuck it!” en doe lekker waar ik zelf zin in heb. Enige regel die ik daarbij wel hanteer, val mensen er niet mee lastig die daar geen trek in hebben. Op mijn 52ste loop ik nog dagelijks in bandshirts rond en zijn sinds mijn 14e of zo de sneakers en kisten niet van mijn voeten verdwenen en spring ik zonder aarzelen in een moshpit bij een thashconcert. Ik liet me trouwens op mijn 18e ook al niet overhalen om in een bunkroom te pitten, want daar had ik toen al een bloedhekel aan. Nee, ik ben wellicht vaker de stille achteraan, maar ik laat me niets dicteren. Zelfs een door veel collega’s geadoreerde carrière heb ik uiteindelijk vaarwel gezegd, omdat ik het vertikte om in pak en stropdas mijn werk te doen. Ben op sneakers en in jeans tegen mijn wil (hou niet van carrière en belangrijk zijn) tot de bovenste etage gekomen in mijn kloffie, en dat notabene in conservatief Duitsland. Ik zei “Fuck it!” en ben iets gaan doen wat ik leuk vind. En die backpack? Die gaat nog steeds altijd mee, al slaap ik nog steeds niet in een bunkroom … 😉
Haha, ja hier idem. Ik ben nooit een fan geweest van bunkrooms of dat soort dingen. Inderdaad ook al niet toen ik in de twintig of zo was. En die spijkerbroek en sneakers… daar loop ik al mijn hele leven op en ik gok maar zo dat het zo gaat blijven. Ik zeg wij komen er wel! 🙂
O, ik vind juist dat je enorm trots mag zijn op jezelf dat je zo je hart volgt! Stel dat iedereen dat zou doen, hoe mooi zou de wereld er dan uitzien?
Al die overtuigingen waardoor mensen zich laten belemmeren. Je bent geboren en gaat een keer door en alles wat er tussenin ligt is up to you. Dus waarom genoegen nemen met minder dan wat voor jou de bedoeling is?
Precies.
Je bent een voorbeeld. Denk niet aan die 10 of 20 ‘goede’ jaren die je nog hebt, maar aan wat er nu is. Wat je nu hebt en wat je nu doet. En als je over 20 jaar niet meer zo mobiel bent en het niet meer ‘goed’ zou zijn, dan maak je van die jaren juist iets goeds. Zelf. Zoals je dat nu ook al doet.
Ik vind het geweldig wat je doet!
Ah dankjewel voor je lieve bericht Kim! En je hebt zo ontzettend gelijk!