De spirituele alleenreiziger

Dan heb je net 3 uur aan een reisverhaal zitten werken om tot de conclusie te komen dat dat het helemaal niet is wat ik wil vertellen over alleen op reis gaan. Het was een opsomming over plekken waar ik geweest ben en wat wel en niet te doen alleen op reis.

Al schrijvende leert men. Dat geldt mijns inziens ook voor het alleen op reis gaan. Ik zal bij het begin beginnen.

Er was eens een meisje, geboren in 1969. Haar naam is Alette. Braaf deed ze alles wat anderen van haar verwachtten. Dan werd ze lief gevonden en hielden de mensen van haar. Dat heeft ze ongeveer 28 jaar gedaan. Ze deed goed haar best op school, had veel vriendinnen, een universitair diploma en een baan als advocaat.

Totdat ze in 1998 een goede vriend verloor en zichzelf vragen ging stellen. Wie ben ik? Wat wil ik? Waar sta ik? Doe ik wel wat ik leuk vind? En zo nog tientallen vragen.
En met de zoektocht naar antwoorden begon een grote reis, met bestemming: zichzelf.

Wat heeft dit nu te maken met alleen op reis gaan zal je denken. Nou alles! De reis naar jezelf maak je alleen. En wat hierbij helpt is daadwerkelijk alleen op reis te gaan.

In de zomer van 2000 had ik een week vakantie. Ik werkte fulltime als advocaat en volgde daarnaast nog een specialisatie-opleiding. Deed aan sport en had een druk sociaal leven.
Dus een week vakantie was bijzonder en moest nuttig besteed worden. Niet thuis blijven lummelen dus.
Ik kom uit een gezin waar we goed voorbereid 2x per jaar op vakantie gingen. En de laatste 15 jaar naar dezelfde bestemming.

In de twee jaar dat ik op zoek was naar mezelf had ik de behoefte uit te zoeken wat ik nu zelf wilde. Ook wat reizen betreft.
Ik had destijds een vriend en die was kort daarvoor alleen op reis gegaan. Hij had met de auto een maand door Zuid-Europa getrokken.
Dat leek me fantastisch. Wat een vrijheid om maar gewoon in de auto te gaan zitten en te gaan rijden, te zien waar je uitkomt en op je af te laten komen wat de dag je brengt. Dus toen ik die week vrij had besloot ik ook alleen op reis te gaan. Ik mocht de mooie cabrio van die vriend lenen en besloot naar Noord-Frankrijk te gaan.
Geen voorbereiding, gewoon auto vol tanken en gaan!

Het was in de tijd dat mobiele telefoons nog niet wijd verspreid waren, Mijn broer was zo lief om een pre-paid voor me te kopen want hij was toch wel bezorgd dat zijn zusje alleen op reis ging. Dus gewapend met een mobiele telefoon waarmee je, voor de duidelijkheid, alleen kon bellen ging ik op mijn eerste solo reis.

De verwachtte euforie van vrijheid bleef uit. Want, waar wil ik naar toe? Ik had tenslotte bewust geen reisgidsen bij me en geen plan gemaakt. Waar stop ik, waar ga ik slapen, waar ga ik eten? Veel keuzes en de antwoorden verschenen niet op het dashboard van mijn auto. Uiteindelijk gaat de dag gewoon voorbij en merk je dat je een route hebt gekozen, onderweg hebt gegeten en zelfs een hotel hebt gekozen.

Maar wat duurde een dag lang, wat was een paar keer per dag alleen eten ongezellig. En ik geneerde me soms dat ik alleen aan tafel zat.
Ik moet er wel bij zeggen dat ik naar een regio (Pas de Calais) was gereisd die wat ongebruikelijk is voor alleen-reizigers.

En wat me het meeste tegenviel was dat ik enorm werd geconfronteerd met mezelf. Niets vakantie en ontspanning. Ik voelde me verloren en alleen.
Ik zocht maar vond het niet. Het weer viel tegen en ik dacht als ik maar een zonnetje zou zien ik me beter zou voelen. Dus auto in en zon achterna reizen. Helaas leek het zonnetje ook reiskriebels te hebben en was iedere keer als ik aankwam in een plaats vertrokken naar een volgende plaats.

Zo kwam ik na een dag of 5 terecht in een klein kustplaatsje, Wimereux.
Het leek me een heel gezellige badplaats. Relatief levendig en veel toeristen. Met name veel gezinnen. Maar in het charmante Engels ogende hotelletje stopten ze me drie hoog achter op een kleine zolderkamer. Tijdens het diner op het terras voelde ik me alleen maar eenzaam tussen al die gezellige gezinnetjes. ‘s Avonds zat ik op mijn bed (geen plaats in de kamer voor een stoel) een toeristische folder te lezen. En wat las ik daar, in de buurt was er een bezienswaardigheid, een kerkje uit de 12e eeuw, in het plaatsje Alette. Wat! Een stad die Alette heet? Ik viel van verbazing bijna uit dat smalle bedje. Dat moest ik uiteraard zien.

Dus de volgende morgen, het was een zondag, vertrok Alette richting Alette. Maar zonder navigatie een klein plaatsje vinden was niet gemakkelijk. Dus onderweg heb ik in een klein cafeetje met alleen lokale bezoekers naar de weg gevraagd. Ze vroegen zich af wat ik daar ging doen want er kwamen nooit toeristen naar hun stadje.
Ik bleek dichtbij te zijn en binnen enkele minuten was ik op de plaats van bestemming: Alette. Een dorp van niets met een paar huizen en een kerk. Maar ik was er geraakt en het voelde goed!
Ik heb eens hard om mezelf gelachen en ben in de auto gestapt en naar huis gereden. Want daar wilde ik het liefste zijn. Ik was trots op mezelf dat ik alleen op reis was gegaan.
Het was een eerste doorbreken van een vastzittend patroon en ik wist dat ik vertrokken was. Er was geen weg meer terug….gelukkig 😉

De reis viel tegen omdat ik vol verwachtingen zat. Ik verwachtte vrijheid en lekker doen waar je zin in hebt. Maar ik wist toen nog helemaal niet wat ik

wilde etc.. Dus ik kwam alleen letterlijk en figuurlijk mezelf tegen. Het was een onrustige, sun-chasing tripje geworden.

Toch heeft die reis een positief zaadje gepland.
Namelijk de wens om mezelf beter te leren kennen en mezelf uit te dagen dit te onderzoeken door alleen te zijn.
Dus ik ben hierna vaker alleen op reis gegaan. Alle keren zonder reisplan. En tijdens de meeste reizen had ik alleen toegang tot internet in een sporadisch internetcafé.

• Januari 2001: 3 weken Thailand met de Lonely Planet
• Maart 2002: 2 weken Bonaire (alleen B&B geboekt)
• Februari 2003: weer 3 weken Thailand
• Augustus 2003: 3 weken Vancouver
• September 2019: 2 weken Vancouver

Ik heb geleerd dat indien je alleen op reis gaat het moeilijk is om van jezelf weg te rennen. Je kunt niet vluchten in werk, hobby’s en vrienden. Je hebt niemand om de hele dag tegen en mee te praten.
Ik maak geen reisplan dus iedere dag ligt leeg voor je. Een mens kan van minder nerveus worden.

Het klinkt nu alsof alleen reizen een ellendige zoektocht naar jezelf is. Integendeel, het is juist spannend, leuk, verrassend, ontwapenend, gek, verfrissend, life-changing, dus ik zou het iedereen aanraden!
Laatst zat ik in de auto te praten met mijn zus en nichtje van 21. We hadden het over belangrijke momenten in het leven. Ik vertelde hen dat de belangrijkste momenten in mijn leven de reizen zijn die ik alleen heb gemaakt.

Tijdens mijn laatste reis alleen naar Vancouver heb ik alleen maar genoten! Lekker gewandeld, gefietst, van de natuur en rust genoten. En op uitnodiging van plaatselijke bewoners naar een kerkdienst geweest. Ver buiten mijn comfortzone maar met een grote impact. Lekker meegezongen met de gospels, hetgeen een enorme emotionele blokkade losmaakte.

Toen ik terug thuis kwam vroeg een vriendin hoe het was geweest. Mijn antwoord kwam direct en spontaan: “Ik was daar gelukkig”. Een beetje vreemde omschrijving van een reiservaring. Maar wat een verschil met de ploeterende dagen in Noord-Frankrijk 20 jaar eerder.

Tot zover de spirituele visie op alleen reizen. Nu een beetje praktijk.

Ik ben dol op reizen en heb veel van de wereld gezien.
Maar voor mij is de bestemming en wat ik ter plaatse allemaal doe van ondergeschikt belang. Ik ben geen doorsnee toerist. Op mijn eerste backpack reis in Thailand heb ik in drie weken 9 foto’s genomen. Moet ik er wel bij zeggen dat ik toen nog geen telefoon met camera-functie had.
Ik heb weinig interesse om allerlei toeristische attracties te bezoeken. Ik heb 5 maanden in Vancouver (2002) gewoond en minder gezien dan een gemiddelde toerist in Vancouver in een week ziet. Dat heb ik inmiddels in mijn hierop volgende reizen naar Vancouver een beetje ingehaald!

Maar om toch wat tips te geven:

Beste bestemming: Vancouver!! (inclusief Vancouver Island)
Prachtige natuur, levendige stad, lieve inwoners. Prima om alleen naar toe te gaan. Er is veel te doen. En veel dingen kun je in groep doen, vooral de natuurgerichte activiteiten.
Ik heb een paar dagen alleen in Ucluelet (op Vancouver Island) doorgebracht en op een gegeven moment zat ik op een verlaten stuk strand (denk niet in termen van strand Scheveningen) en daar kwam op ongeveer 50 meter afstand ineens een zwarte beer voorbij wandelen, Dat gebeurt natuurlijk niet als ik daar met 20 personen had gezeten 😉
In de stad ligt een groot natuurpark, Stanley Park, Daar kun je uren in en omheen wandelen. Of fietsen. Genoeg bankjes om op te zitten en je hebt snel aanspraak. De inwoners van Vancouver zijn heel lief en open. Praat met ze en je komt op de leukste plekjes. Zo ben ik onverwacht op een prachtig ruig strand terecht gekomen. Alleen na een uitdagende afdaling van een rots kwam ik op een strand terecht met naakte blowende bierdrinkende mensen. (En dit speelt zich af in 2003) Ik heb naakt een biertje meegedronken. Het blowen heb ik afgeslagen. Hetgeen de Canadezen erg raar vonden voor een Nederlandse.

Wees lief voor jezelf

Leg jezelf geen druk en verwachtingen op. Ga en sta waar je wilt. Als dat naar huis is, gewoon gaan! Dus wat extra geld besteden aan een flexibel vliegticket vind ik de moeite waard.
Zo heb ik in Vancouver een week lang iedere dag in hetzelfde restaurant gegeten. Gewoon omdat ik het daar naar mijn zin had. Stom omdat ik dan misschien andere lekkere restaurants misloop? Of juist slim dat ik op een uitdagende reis goed voor mezelf zorg?

Mijn reis begon in het plaatsje Alette in Noord-Frankrijk en ik ben nog niet op mijn eindbestemming. Maar ik geniet van de reis!

Alette van der Linden

Meer van Alette vind je op haar website of via haar instagram